વાત નાની છે પણ મજાની છે. એક સોશિયલ મીડિયા પરથી વાંચવામાં આવેલ અને થોડું રિસર્ચ કર્યા બાદ એક ઘટના સામે આવે છે જે અહીં વર્ણવું છું. રવિવારની એક સાંજે પત્ની તેના પતિ અને ઘરના વડીલની સામે એક વાત મૂકે છે ઃ “તમને થશે હું આખો દિવસ દીકરા- વહુની ભૂલ જ કાઢ્યા રાખું છું પરંતુ તમે જ કહો આવી રીતે વારંવાર બહાર નીકળી પડાય ખરું? ઘરની જવાબદારી જેવી કોઈ વસ્તુ છે કે નહિં? દર શનિવારે રવિવારે સાંજ થાય કે બહાર ભટકવા નીકળી પડવાનું! હવે તમે કંઈ કહો” સામાન્ય રીતે આવી પરિસ્થિતિમાં ઘરના વડીલની સૂડી વચ્ચે સોપારી થઈ જતી હોય છે આવા સમયે ન તો પત્નીનો પક્ષ લેવાય જો લેવાય તો સાસુ વહુ વચ્ચેનો સંઘર્ષ વધે અને જો વહુની તરફદારી કરીએ તો પત્નીને ખરાબ લાગે અને વાત ઉંધે પાટે ચાલી જાય. જેથી થોડું વિચારીને વડીલ બોલ્યા:”અરે સાંભળ આપણે ઘણાં ટાઇમથી બહાર ગયા નથી ચાલો આ વેકેશનમાં કશે જઈ આવીએ, તું ઘણા સમયથી કહેતી હતીને મારે કાશ્મીર જવું છે તો ચાલ ત્યાં જઈ આવીએે. તારું માઈન્ડ ફ્રેશ થશે અને આપણને એકબીજા માટે સમય પણ મળશે.” એટલામાં પત્ની તરત બોલી ઉઠ્યા “ક્યાં કાશ્મીર જવાની વાત કરો છો અહીંયા જમીન પર તો માંડ બેસી શકું છું ત્યાં બરફમાં ક્યાં ચાલવા જઈશ. આ ઉંમરમાં હાડકા તૂટશે તો કોઈ સેવા કરવા આવવાનું નથી. પણ તેના બદલે બે શબ્દો સાંભળવા પડશે કે શું આ ઉંમરે ફરવાના ઓરતા રહી ગયા હતા. જવા દો અહીંયા જ કાશ્મીર અને અહીંયા જ કન્યાકુમારી. હવે મૂકો વાત” સમય અને તકને ઝડપીને તરત વડીલે પત્નીને કહ્યું “મારી ભાગ્યલક્ષ્મી, આપણે લગ્ન થયા ત્યારથી કોઈને કોઈ જવાબદારી નીચે આવતાં જ ગયા. પહેલા ઘર પછી બાળકોને મોટા કરવા, તેમને ભણાવવા, તેમના લગ્ન અને તેમના છોકરાઓને રાખવા, સમાજના વ્યવહાર જેવી અનેક જવાબદારીમાંથી પરવાર્યા નથી. એક સાધે ત્યાં તેર તૂટે એવી પરિસ્થિતિમાં આપણે કેમ જીવ્યા, તે તો આપણે બે જ જાણીએ છીએ બરોબર ને?”
પત્ની આખમાં આંસુ સાથે વાતમાં હોકારો ભણે છે. વડીલ આગળ કહે છે “ત્યારે આપણી પાસે પૈસા હતા નહિ અને તેવી પરિસ્થિતિ પણ નહતી કે આપણે બહાર જઇ શકીએ. આજે આપણી સાથે પરિસ્થિતિ પણ છે અને પૈસા પણ છે છતાં શારીરિક તકલીફોને લીધે આપણે કશે જવાની ઇચ્છા પણ થાય તો પણ નથી જઇ શકતા. જે જુવાનીમાં મજા કરવી જોઈતી હતી તે કરી ન શક્યા પરંતુ જે આપણે વેઠી ચુક્યા છીએે તેવું જ આપણા સંતાનો પણ વેઠે એવું શું તું ઈચ્છે છે? નહીં ને ? આજે તેઓની ફરવાની અને મજા કરવાની ઉંમર છે થોડા વર્ષ પછી તેઓ પણ જવાબદારીમાં બંધાઈ જશે પછી તેઓ પણ આપણી જેમ વધુ બહાર નીકળી શકશે નહીં તો પછી અત્યારે કેમ અટકાવવા? આપણા વખતનો સમય, વ્યવહાર અને કરકસર અલગ હતી અને અત્યારે અલગ છે. આજે આપણા સંતાનો ગધેડાની જેમ ઓફિસમાં કામ કરે છે આખા દિવસમાં પતિ પત્નીને માંડ થોડો સમય મળે છે એકબીજા સાથે સમય ગાળવાનો પણ મોકો મળતો નથી અને તેમાં આપણે પણ સાથે રહીએ છીએ. તો આવી બધી નાની વાતોને મગજમાં લેવા કરતા અત્યારે જે સુખ મળ્યું છે તેને ભોગવ. બહેનપણી અને પિયરીયાની વાતોમાં આવીને પોતાના ઘરમાં રામાયણ કરશે તો તારે જ વેઠવું પડશે.”
વડીલની આ વાત પત્નીના મગજમાં તો ઉતરી પરંતુ જો આવી વાત સમાજના દરેક લોકોના મગજમાં ઉતરશે તો સંસારની ગાડી ક્યારેય પણ પાટા પરથી ઉતરશે નહિ. મિત્રો જેટલો સમય આપણે આપણા ધંધા રોજગાર માટે આપીયે છીએ એમાંથી થોડો સમય બચાવીને પરિવાર અને રાષ્ટ્ર માટે આપીએ અને ભારતને ભવ્ય બનાવીએ વંદેમાતરમ.
