ઇશ્ક, આગ અને અપહરણ…
કોઇ વ્યક્તિએ ‘મેજીસ્ટ્રેટ ગેંગ’ ની કરેલી જાહેરાત સુજાતાએ સાંભળી લીધી હતી. એટલે એ ઉતાવળે ઉતાવળે પોતાની જગ્યાએ આવી પહોંચી અને કેયુરને પૂછવા લાગી: “બેટા, આપણી ટીકીટ તો તે બરાબર સાચવીને રાખી છે ને ? આ જો, મેજીસ્ટ્રેટ ગેંગ બાજુના ડબામાં જ છે. હમણાં આવી પહોંચી સમજ, આવશે એટલે આપણી પાસે તરત જ ટીકીટ માંગશે.” “અરે હા, હા, મમ્મી તેં કીધું એ પ્રમાણે મેં ચિતલથી જ બે ટીકીટ જૂનાગઢની લઇ જ લીધી છે. આપુ તને ? ” એમ કરતા એણે પેન્ટમાં હાથ નાખ્યો, તો હાથ સીધે સીધો જ નીચે જતો રહ્યો એ પેન્ટમાં ખિસ્સા જેવું હવે કાંઇ રહ્યું જ નહોતું. “અરે, મારૂં ખિસ્સું તો…” તેણે ખિસ્સુ બહાર કાઢયું તો આખું ખિસ્સુ કપાઇ ગયેલું હતું:“અરે…” તે ગભરાઇ ગયો. સુજાતાએ જાયું: ખિસ્સુ તો કપાઇ ગયેલું હતું. કેયુરે એકદમ રડમસ થઇ જતા કહ્યું ઃ “મમ્મી, મારા ખિસ્સામાં જ ટીકીટ હતી. સાથે છુટ્ટા પૈસા પણ હતા.” સુજાતા કશું વિચારે એ પહેલાં જ બે કોન્સ્ટેબલ આવી પહોંચ્યા: “બધા પોત પોતાની ટીકીટ બહાર કાઢી રાખો. મેજીસ્ટ્રેટ સાહેબ આવે છે.”સુજાતા ઊભી થઇને એક પોલીસમેન પાસે ગઇ, અને કેયુરને બતાવીને કહ્યું: “ભાઇ, ટીકીટ તો અમે જૂનાગઢની લીધી જ હતી. પણ મારા દીકરાનું કોઇ ખિસ્સુ કાપી ગયું છે.. એટલે…” ત્યાં જ કેયુર આવ્યો અને પેન્ટનું ફાટેલું ખિસ્સુ બતાવતા બોલ્યો: “ આ જુઓ સર..” જવબમાં બે પોલીસમેનોએ સામ-સામે જાયું, એક પોલીસમેન કહે: “ તમારી વાત સાચી પણ હવે શું થાય બોલો ? મેજીસ્ટ્રેટ સાહેબ દંડ કરશે દસ ગણો…” “એક કામ કરો બેન…” બીજા પોલીસમેને કહ્યું: “ ગાડી તો અહીંયા પડી જ છે. તમે ઝડપથી જઇને બે ટીકીટ લઈ આવો. ત્યાં સુધીમાં તમારો દીકરો નીચે ઊભો રહે. મેજીસ્ટ્રેટ સાહેબ આવે ત્યાં સુધીમાં તમારૂં કામ પણ પતી જશે..” “હા…હા… એમ જ કરીએ થેન્ક યૂ ભાઇ…” કરતી સુજાતા ટીકીટ લેવા ભાગી અને કેયુર નીચે ઉતરી ગયો. વિષમ પરિસ્થિતિમાં માનવી ભાન ભૂલી જાય છે. સારાસારનો વિવેક અને ડહાપણ ભૂલી જાય છે. ડર અને ખોફ વખતે તેની બુધ્ધિ બહેર મારી જાય છે. નહીંતર તો આ પરિસ્થિતિથી બચવા માટેના ઘણાય રસ્તા હતા જ ને ? પણ સુજાતાનું ચેતાતંત્ર કશું જ પણ યુક્તિપૂર્વક, ચતુરાઇપૂર્વક આગળનું વિચારવા માટે અસમર્થ અને જડ બની ગયું. થોડે દૂર આવેલી ટીકીટબારી તરફ ભાગી અને ટીકીટ લઇને પાછી ફરી ત્યારે પોલીસમેન અને મેજીસ્ટ્રેટ ગેંગ આગળ ચાલ્યા ગયા હતા પણ ડરનો માર્યો કેયુર ડબ્બામાં ચડયો નહોતો. સુજાતા આવી ત્યારે સામેવાળા બહેને કહ્યું: “એ લોકો તો આવીને વહ્યા ય ગયા. હવે શું ?
ધક્કામુક્કીમાં પીસાતા પોણા દસ આસપાસ જૂનાગઢ પહોંચીને સુજાતા બાદશાહના ફોનનો ઇન્તઝાર કરવા લાગી. ઘણી વેળા વીતી. કેયુર ઉતાવળો થતો હતો. મમ્મી, ચાલને હવે કયાં જવાનું છે ! પપ્પા કઇ હોસ્પિટલમાં છે ? મેં તો સવારેય ફોન કર્યો હતો, અત્યારે પણ કર્યો પણ ફોન લાગતો જ નથી. આમ તો બે દિવસથી ફોન બંધ જ આવે છે..” જવાબમાં સુજાતા કશું બોલી ન શકી. કોઇ જવાબ પણ કયાં હતો. અડધી કલાક વીતી ગઇ પણ સુજાતા મૌન હતી. કેયુરે આંચકો મારીને સુજાતાની પાસેથી થેલો આંચક્યો. “અરે… અરે પણ આ શું તોફાન આદર્યા છે ? ” સુજાતા ગુસ્સે થઇ જતા બોલી ઉઠી અને થેલો પકડી રાખ્યો. “મને ભૂખ લાગી છે. તું થેલામાં કશું ખાવાનું લાવી છો ? ” કેયુર થેલો આંચકી થેલાની ચેઇન ખોલીને શોધવા લાગ્યો પણ એમા તો પસ્તીના કાગળ સિવાય કશું નહોતું.
“આ પસ્તી ? ” કેયુરે પ્રતિભાવમાં ગુસ્સે થઇ જતા કહ્યું:“આ શું છે મમ્મી સફેદ કપડા નીચેથી પસ્તીના કાગળ જોઇને સુજાતા હેબતાઇ ગઇ. “કાગળ ? ” એનું આખું શરીર કંપી ઉઠ્યું: “અરે આ આપણો થેલો જ નથી. તું કોનો થેલો ઊઠાવી લાવ્યો ? ” “અરે મારી મા, આ આપણો જ થેલો છે તું ગાંડી થઇ ગઇ છો ?” પણ આઘાતથી હતપ્રભ થઇ ગયેલી સુજાતામાં દીકરાએ કરેલ પ્રશ્નનો જવાબ આપવના ય હોંશ નહોતા. તેનું બી.પી. હાઇ થઇ ગયું. મોબાઇલ હાથમાં લઇને એ રાગિણીને ફોન કરવા નંબર ડાયલ કરતી હતી કે ત્યાં જ ફોન ગૂંજી ઉઠયો. ફોન કરનાર બાદશાહ હતો. નંબર જાઇને સુજાતા ગભરાઇ ગઇ: આ સાલ્લાને શું જવાબ દેવો ? એણે ફોન ઉપાડયો નહીં, કપાળે વળેલા પરસેવાને તેણે લૂછયો ત્યાં જ કેયુર ઉછળ્યો: “મમ્મી, મમ્મી, યાદ આવ્યું …”
“આપણે જેતલસર પહોંચ્યા ત્યારે એક માણસ આપણી જેમ જ થેલો લઇને આપણાં ડબ્બા સુધી આવ્યો હતો. પણ આપણા ડબ્બામાં બેઠો ન હતો. એ આપણાં આગલા ડબ્બામાં ચડી ગયો. હું તો બારણામાં જ ઊભો હતો. મેં જાયું પણ ખરૂં કે આપણી જેવા જ થેલો ! પણ મમ્મી, ત્યારે આપણો થેલો તો ઉપરની બર્થ ઉપર સલામત જ હતો. પરંતુ સુજાતાને હવે બાદશાહના પ્લાન વિશે ધીરે ધીરે સમજણ પડવા માંડી હતી. હવે આ બધી માહિતી રાગિણીને… ત્યાં જ બાદશહનો ફોન ફરીને ગૂંજ્યો. સુજાતાએ ફોન ઉપાડયો કે બાદશાહે હસીને ચાલુ કર્યું: “થેલાની ચિંતા કરતા નહીં, થેલો મને મળી ગયો છે. તમે તમારા એ વચનમાં તો પાક્કા નીકળ્યા છો પણ તમારો ફોન કોઇ એક ચોક્કસ નંબર તરફ વારંવાર જતો હતો શું કોઇ પોલીસનું લફરૂં તો ?… હીહીહીહી…” બાદશાહે અટ્ટહાસ્ય કરતા તેણે ફોન મૂકી દીધો. કેયુરે પૂછયું: “ મમ્મી, પપ્પાનો ફોન હતો કે !” એણે ફોન ઝડપવાની કોશિષ કરી કે ત્યાં જ રાગિણી આવી પહોંચી. અગાઉ જેમ વાતચીત થઇ હતી એ મુજબ રાગિણી સાથે અજનબીની જેમ જ વર્તવાનું હતું છતાં પણ સુજાતા એ નાટક કરી ના શકી. આંખમાં આંસુ આવી જ ગયા. રાગિણીએ ઇશારો કર્યો કે મારા વોટસએપ મેસેજ વાંચી લે. ” એ મેસેજ મુજબ કીડનેપરની રાહ જાવાની હતી પણ હવે કઇ હકિકત હતી એ સુજાતાએ મેસેજમાં જ લખી નાખી. રાગિણી સ્તબ્ધ થઇ ગઇ, કીડનેપર તીવ્ર અને કુશાગ્ર બુધ્ધિવાળો હતો. એક આખો દિવસ રાગિણીની સાથે જ ગાળ્યો, સાંજની બસમાં એ અમરેલી તરફ નીકળી ત્યારે જાણે બધું જ લૂંટાઇ ગયાની ભાવના દિલમાં ખટકી રહી હતી. કશુંક અમંગળ થવાનું છે તેની ભ્રાંતિ તેના દિલો દિમાગમાં થઇ રહી હતી. ઘરે પહોંચી ત્યારે રાત્રિના બાર વાગ્યા હતા. આ દરમિયાન તેણે રાગિણીની સાથે બાદશાહના કોલ ઉપર કેટલાય કોલ કર્યા પણ ફોન સ્વિચ્ડ ઓફ આવતો હતો. કેયુરની માથાફોડ લમણાઝીંકથી અંતે તેને ભીની આંખે કહેવું પડયું હતું કે તારા પપ્પાનું એક્સિડન્ટ નથી થયું પણ કીડનેપીંગ થયું હતું… વાત સાંભળીને કેયુર સ્તબ્ધ થઇ ગયો. રાત્રે ઘરે પહોંચીને કપડા ચેન્જ કરીને બેઠી કે ત્યાં જ બાદશાહનો ફોન આવ્યો: “ સુખરૂપ ઘરે પહોંચી ગયા સુજાતા મેડમ ? મને સમાચાર મળી ગયા. એમ તો તમારૂં એકટીવા પણ સુખરૂપ ઘરે પહોંચી ગયું છે. પણ એક વાત મને ખૂબ ડંખી છે મેડમ ! તમે લેડિઝ પોલીસ રાગિણી મેડમને જાણ કરી ? તમને ખબર છે કે રાગિણી મેડમ જે સ્કૂલ કોલેજમાં ભણ્યા હતા તેનો અભ્યાસક્રમ જ મેં બનાવ્યો હતો. મને ખબર હતી કે તમે કંઇક તો સળી-સંચો કરશો જ એટલે કે તમે તમારા વચનમાંથી ફરી ગયા છો. તેનો મતલબ સીધો એ થયો કે તમે મારી ઉપર વિશ્વાસ ન મૂક્યો, બાય ધ વે, મારો માણસ જૂનાગઢ રેલવે સ્ટેશનમાં થેલો લેવા આવે તો તો પકડાઇ જ જાતને ? એટલે જ મેજીસ્ટ્રેટ ગેંગ હું લાવ્યો…. ” બોલતો એ અટ્ટહાસ્ય કરી રહ્યો: “ સબ જૂઠ… સબ પુલીસવાલે ભી જૂઠ, મેજીસ્ટ્રેટ ભી જૂઠ, સબ સાલે નકલી. ઔર હાં ? મેરા કામ હો ગયા ચૂં કિ મુઝે પતા હો ગયા થા… ઔર અબ સૂનો… એક ઘંટે કે બાદ તુમ્હે સરપ્રાઇઝ હી મીલનેવાલા હૈ ! ” અને ફોન કપાઇ ગયો. એક કલાક પછી દરવાજા ખૂલ્યો ત્યારે નજર સામે ચમન ઊભો હતો !! દસ મિનિટ પછી બાદશાહનો મેસેજ આવ્યો: “ જો વાદા કિયા વો નિભાના પડેગા, તે રાગિણીને જાણ કરીને પોલીસનું લફરૂં ઊભું કર્યા પછી હું પણ આપેલું વચન ફોક કરી શકું છું, પાંચ લાખ જો એમ ને એમ જ મળી જતા હોય તો લોહીવાળા હાથ હું શું કામ કરૂં ? બાય ધ વે તારા સુહાગને ઉઝાડવાનું કામ હું નહી કરી શકું મિસ્ટર ચમનકુમાર સુખરૂપ ઘરે પહોંચી ગયા છે એ જાણ્યા પછી આ મેસેજ કરૂં છું… ચમનને જાઇને કેયુર બાપને ભાવથી ભેટી પડયો:“પપ્પા….” ચમને તેને બાથમાં લીધો. કેયુર જાણે નાનકડો બાળક બની ગયો. સુજાતા નજીક આવી. ચમન તેને ક્રોધભરી નજરે તાકી રહ્યો. કેયુર અળગો થયો. થોડું રડીને એના રૂમમાં જતો રહ્યો. હવે ચમન – સુજાતા એકલા પડયા. સુજાતા ચમનની નજીક આવી કે ચમન ચીસ પાડી ઉઠયો:“ એટલી જ છેટે રહેજે. મને બધી ખબર પડી ગઇ છે કે તું લગ્ન પહેલાં શું શું ધંધા કરતી હતી ? દગો ? આ દગો ? અને લગ્ન પછી ય પણ તું ઇન્દ્રજીત સાથે પ્રેમનાં ફાગ ખેલી રહી હતી ? તને કયાં કમી આવી ? આ બંગલો, આ સુખના ઓડકાર, આ ધન, દૌલત, સાયબીમાં કે પછી મારામાં ? તું ફોર્ટી પ્લસ છો છતાય હજી તારી દેહની ઝંખના…” “સ્ટોપ પ્લીઝ…” આંખમાં આંસુ સાથે સુજાતાએ બે હાથ જોડયા:“ જાણ્યાં જાયા વગર ઇલ્જામ ન લગાડો મને..” અને પછી ડૂમો આવતા અવાજ તરડાયો : “ હું ભણી છું તો મહિલા કોલેજમાં ઇન્દ્રજીત નામનો કે કોઇ પણ નામનો મારો કોઇ પ્રેમી હતો નહી અને ભવિષ્યમાં હશે પણ નહીં. હું તમારી દૌલતને નથી પરણી પણ મારી બહેનનાં અંશને સાચવીને મોટો કરવા રાજીખુશીથી તમને પરણી હતી. મેં કોઇ દિવસ મારા બાપના ઘરે કે તમારા ઘરે ઊંબરો નથી ઓળગ્યો. મને નથી કાયાની ઝંખના કે નથી માયાની. મેં આ છોકરાની જીંદગીમાંથી બાપનું છતર લૂંટાઇ ન જાય તેથી એક કાલ્પનિક વારતા ઘડીને એને ડાયવર્ટ કર્યો હતો અને એ રીતે મેં મારૂં મિશન પૂરું કર્યું. એની સામે રિવર્સ સાયકલોજી વાપરીને મેં તમને બચાવ્યા છે અને મને મારા ભગવાન ઉપર પૂરેપૂરો ભરોસો હતો કે મારો ચૂડી ચાંદલો અખંડ જ રહેશે.
મારી માનતા ફળી અને એની જે એક કરોડ રૂપિયા પાછળ બુધ્ધિ દોડતી હતી એ સોદો ખાલી પાંચ લાખમાં પાર પડયો સમજ્યા ? ” તોય ચમન એને ખરૂં ખોટું સંભળવવા લાગ્યો ત્યારે, થોડા કલાકો જ પહેલા બાદશાહે મોકલેલા સ્ક્રિન શોટ ચમનને બતાવતા સુજાતા તણખી : “ આ ફોટા જુઓ અને તમારી લીલા જુવો. ટીડડા જેવી પત્ની મૂકીને તમે કેટલા સમયથી આની સાથે રંગરેલિયા મનાવો છો ? એ કહો. બપોરે બેય નોકરો ઘરે જમવા ચાલ્યા જાય ત્યારે તમને માલતી તરફનો મોહ કરંડિયામાં સૂતેલા ફણિધરની જેમ જાગી ઉઠે છે એ હું હવે જાણી ગઇ છું અને હવે તમારી તાકાત હોવ તો મારી આવી પાપલીલાના સબૂત દેખાડી બતાવો. બાકી, હજીય કાંઇ મોડું નથી થયું. પણ કીડનેપરના કરોડ કરતા હું સરવાળે મોંઘી પડીશ એટલું યાદ રાખજા…” જવાબમાં ચમન ચૂપચાપ થઇ ગયો !! (સમાપ્ત)
