બકાને બે ધાબળા કાંખમાં નાખીને આવતાં બેરાલાલે જોયો. એમણે અભણ અમથાલાલના કાને વાત નાખી. આમ આ વાત વાયુની કાંખમાં બેહી ગઈ. ગામ આખું રખડીને સરવાળે આ વાત બોસ પાંહે પોગી ગઈ.
બોસને અચરજ થયું. એમણે બેરાલાલના કાન આમળ્યા.
“બેરાલાલ તમે ગયાં વખતે ખુરશી ચોરની વાત લઈને આવ્યા હતા. તો આ વખતે આપણો બકો બે કાંખમાં ધાબળા દબાવીને જાય છે. આ વાત લાવ્યાં છો. પણ, આ વાત હાસી છે ?”
“હા હા બોસ, મે મારી હગી આંખે જોયું છે. આપણો બકો જ હતો. અને બેય કાંખમાં ગરમ ધાબળા લઈને જાતો ’તો. મારે કાન હારે આડવેર છે. આંખો હારે તો હારાહારી જ છે.”
“અરે પણ, બેરાલાલ… આ કાળઝાળ ગરમી પડે છે. ગરમીનો પારો ચુમ્માલીસ પીસ્તાળીસ ડિગ્રી ઉપર વટી જાય છે. આવી ગરમીમાં બકો ગરમ ધાબળા શા માટે ખરીદે !?? એને ખરીદી જ કરવી હોય તો, ઠંડી શાલ ખરીદે, પંચીયુ ખરીદે પણ ગરમ શાલ? અને એય તે બબ્બે??”
“હા હા બોસ, મને’ય તે અચરજ જ થયું કે, આવી ગરમીમાં હારાં -હારાંને મગજનો પારો છટકી જાતો હોય છે. કયાંક બકાને તો.. પણ ના, એવું હતું નહીં. કારણ કે બકો મારી હામુ જોઈને દાંત કાઢતો ’તો એટલે મગજ તો ઠેકાણે જ હશે.”
“તો પછી કોઈ સંસ્થાએ ધાબળા વિતરણ કર્યું હોય અને બકો જઈ ચડયો હોય. મફતમાં તો લોકો હાથીય બાંધી દેતાં હોય છે.”
“અરે બોસ, આવી ગરમીમાં લોકો છાસનું વિતરણ કરે, ઠંડા પાણીનું વિતરણ કરે, સરબતનું ‘ય વિતરણ થાય તો હમજી હેકાય. પણ, ધાબળા વિતરણ?
ના ના ના. આવું આ સમયે શકય નથી.”
“તો પછી કોઈ ગામતરે જતું હોય અને થેલી પડી ગઈ હોય એવુ ‘ય બની શકે ને!!”
“ના ના, આવાં ઉનાળામાં કોઈ ગરમ ધાબળા લઈને ગામતરે શા માટે જાય ?”
“તો પછી હમણાં કોઈ ચૂંટણી ‘ય નથી કે, મફતની રેવડી વહેચાતી હોય.”
“છે છે… ચૂંટણી તો છે જ ને. ઓલું કોકડું ગૂંચવાઈ ગયેલ આપણાં વિસાવદરની ચૂંટણી છે. એમ આગળ પડતાં પક્ષને લાગે છે.
( સરકારને હજીય આ ચૂંટણીની ખબર હોય એવું લાગતું નથી.) અને તોય હરખપદુડા પક્ષે તો જનતાની સેવા ‘ય શરું કરી દીધી છે.”
“તો પછી, એમણે આવાં ઉનાળામાં ગરમ ધાબળા ના અપાય. એને આપવું જ છે, જનતાની સેવા જ કરવી છે તો એક એક એ.સી. આપે. લોકોને ઠંડકનો અહેસાસ થશે.”
“બોસ તમારી વાત હો ટકા હાસી છે. પણ, ખાટલે મોટી ખોડ છે. દિલ્હી હવે બહું દૂર છે. હાથમાં કાંય રહ્યું નથી. એટલે એ.સી. તો બચાડા ક્યાંથી આપી શકે.”
“કેમ કેમ? હજી પંજાબ તો છે ને !!”
“ઈ તમારી વાત હાસી પણ, પંજાબે તો દિલ્હીમાં ખાતર ઉપર દીવો કર્યો હતો. હવે એનામાં દિવેલ નથી. મતલબ એની પાંહે જાજુ દિવેલ નથી એવું ટી.વી.વાળા વારંવાર કહે છે.”
“તો પછી.., ઠંડક આપે એવાં કુલર આપે, નાનાં નાનાં પંખા આપે.. આવું કાંઈ નહીં ને ગરમ ધાબળા !??
મતદારોનો મગજ જાહે નેં તો કાંઈ ના કાંઈ દૂર ફેંકી દેહે. ફરીવાર વિસાવદર હામુ જોવાનું મને ‘ય નહીં થાય.”
આવી ગરમાગરમ ચર્ચા વચ્ચે દૂરથી બકો આવતો દેખાયો. બેય કાંખમાં ગરમ ધાબળા. અને એની મોજમાં હાલ્યો આવે.
“મોજમાં રેવું, મોજમાં રેવું, મોજમાં રેવું રે,
ઘરવાળીની બેનનાં ધણી, એવાં હાઢુભાઈની ખોજમાં રેવું રે..”
ભજન બબડતો બકો હાવ નજીક આવી ગયો.
બધાંએ એમની તરફ અચરજથી જોયું એટલે બકાને’ય અચરજ થયું.
“હું આ ગામનો જ છું. આ ધરતી પરનું જ પ્રાણી છું.
હું આકાશ માયલું એલીયન નથી.”
“હા હા તું અમારો જ બકો છે. પણ, આવા તપી ગયેલાં ઉનાળામાં તું ગરમ ધાબળા લયને ક્યાં ફરે છે?? અને અત્યારે ગરમ ધાબળા કેમ લીધાં??”
“બોસ, મને’ય આગળનો અંદાજો છે જ. આ માથાં ફરેલ ટ્રમ્પના ટેરિફથી આખી દુનિયામાં મંદી આવી રહી છે. પૈસા હશે તો ઘઉં બાફીનેય ખાવાં થાહે. એટલે ખોટાં ખરસા નોં કરાય. પણ, મફતનું મળે તો મૂકાય ખરું!??”
“મફતનું એટલે !?? ક્યાં મળે છે??”
“બિહારમાં. બિહારથી મારાં હાઢુભાઈએ આ ગરમ ધાબળા મોકલ્યાં છે. ન્યાં સરકારનાં રમત -ગમત મંત્રી સુરેશકુમાર મફતમાં ધાબળા વિતરણ કરી રહ્યા છે. મારાં હાઢુભાઈએ વધારે લઈને મારી હાટું મોકલ્યાં છે. જૂઓ..જૂઓ.. સરકારી ધાબળા કેવાં છે!??”
“હા પણ, બિહારમાં તો..”
“તમારી વાત ખરી છે. પરંતુ..બિહારમાં લાલુપ્રસાદ હજી જીવે છે. એની અસર તો દેખાયને અને સરકાર બનાવવાનાં સપનાં ‘ય હજી જૂએ છે.”
