ટાઈમ થાય અને બોસ પાંહે સૌથી પહેલાં બકો આવી જાય. પણ આજે સૌથી પહેલાં બેરાલાલ આવી ચડ્યાં. એનાં મગજમાં કોઈ ધૂન સવાર હતી. એ કોઈનું સાંભળવાના મૂડમાં જ નહોતાં.(જાણે વિપક્ષના સભ્ય હોય.)આવતાની સાથે એમણે બોસ ઉપર પ્રશ્નોનો મારો ચલાવ્યો.
“બોસ આજે તમારાં ઘણાંબધાં કામ છે. પરંતુ, સૌથી પહેલાં તમારે મારાં બે કામ કરવાનાં છે.”
“બેરાલાલ તમારે અને કામ?”
“કેમ ? અમે માણસ નથી? અમે ભારતના નાગરિક નથી? અમે બાંગ્લાદેશમાથી ઘૂસણખોરી નથી કરી હોં. અમે ચંડોળા તળાવમાં નથી રહેતાં હોં. અમારાં આધાર કાર્ડ હાસાં છે. પંદર હજાર કે પચ્ચીસ હજાર આપીને ફરજી નથી બનાવ્યાં.”
“હં હં… બેરાલાલ ટાઢા પડો. તમે ક્યાં ચંડોળા તળાવમાંથી આવો છો? કે તમારે ચોખવટ કરવી પડે. અને જરાં કાનપુરના દરવાજા ખુલ્લા રાખો. વાતુંને વાયુ ઢસડી જાય છે.”
“હા પણ, અમારૂં હાંભળે છે કોણ ? હંધાયને નેતાનું જ હાંભળવુ છે. અને નેતા પડ્યાં છે, નેતાગીરીમાં.”
“અરે, ઈ તો એટલાં માટે જ તો ચૂંથાણા છે. સોરી સોરી ચૂંટાણા છે. બોલો બોલો બેરાલાલ તમારે શું કામ પડ્યું? ”
બોસે સધીયારો આપ્યો. ત્યાં સુધીમાં બકો અને અમથાલાલ આવી ગયાં હતાં.
“બોસ મારે સૌથી પહેલાં બે કામ કરવાં છે. એક જમીન વેચવી છે. હારો ગરાગ ગોતી દો અને બીજું એક હારો વકીલ ગોતી દો.”
“કેમ ? કેમ ?? આ ઉંમરે હવે છૂટાછેડા લેવા છે ?”
બકાથી ના રહેવાયું. એમણે તરત જ પુછી નાંખ્યું.
બોસને પણ અચરજ થયું.
“બેરાલાલ !! આ ઉંમરે છૂટાછેડા?? પછી આ ઉંમરે તમને ઘર હલાવે એવું ઘરઘરણું ભાંગ્યું તૂટ્યું મળશે ખરું!??”
“અરે બોસ, મારે છૂટાછેડા નથી લેવાં. તમને આવી અફવા ક્યાંથી મળી ?”
“આ બકો જૂઓને.”
“બોસ, ગામ હોય ન્યાં ગાંડાના ગાડા ના ભરાય. પણ, ઊંટડે અડે એવાં કોઈક તો હોય જ.”
“હા પણ, તમારે આ ઉંમરે વકીલની શું જરૂર પડી ?”
“કેમ ? આ ઉંમરે વકીલેય ના કરાય ? એવો કોઈ કાયદો હમણાં સરકારે બનાવ્યો છે? ”
“ના ના ના. તમ-તમારે છેલ્લી ઘડીએય વકીલ રાખી શકો છો. પણ, જમીન વેચવાનું તો હમજયા. આ વકીલ રાખીને કરશો શું? અને જમીન વેચવાની નોબત કેમ આવી?”
“આ આઈ.પી.એલ. બીજું શું.”
“અરે પણ, ગુજરાત ટાઇટન્સનો માલિક એક છે અને લગભગ એ ગુજરાતી ‘ય નથી. છતાંય ગુજરાતની ટીમ નંબર એક અને બે ઉપર છે. તો પછી તમારે જમીન વેચવાનું કારણ ??”
“આવી આઈ.પી.એલ.માં કરોડો રૂપિયાનો સટ્ટો રમાય છે. સૌને પોત- પોતાનાં સર્કલમાં મુરઘા લાવવાં છે એટલે તો ગાય છે. ‘આજા મેરે સર્કલ મે આજા.’ અને પાછાં જીતે એનો ફોટો ટી.વી.માં દેખાડે. લાખો, કરોડો લોકો મરણ મૂડી હારી જાય છે. એમનો કોઈ ભાવેય પુછતું નથી. પાંચ પચ્ચીસ રૂપિયાનો જુગાર કોઈ રમતાં પકડાય તો જેલમાં નાંખે છે. જયારે અહીં તો સરકાર જ ખુલ્લેઆમ કરોડોનો જુગાર રમાડે છે. યા રમાવડાવે છે.”
“હા પણ, તમારે જમીન વેચવી છે કેમ ?”
“મારો છોકરો ય આ સર્કલમાં ઘરી ગ્યો ’તો. હવે જમીન વેચ્યા વગર છૂટકો નથી.”
“ઈ તો બરોબર. હારા હારા ’ય આવાં સર્કલમાં ઘરી જાય છે. પણ, વકીલ કેમ રાખવો છે?”
“સરકાર ઉપર અને દુનિયાના સૌથી ધનિક ક્રિકેટ બોર્ડ મ્ઝ્રઝ્રૈં ઉપર કેસ ઠોકવો છે. ગામડાંમાંથી નાની નાની જુગારડી રમે એમને તમે જેલમાં પુરો છો, તોડ કરો છો અને કાળી કમાણી કરો છો. તો પછી.. અહીં તો ખુદ તમે જ જુગાર રમાડો છો!?? અને આ તો ખુલ્લમ ખુલ્લા જુગારની વાત થઈ. બાકી અંદરખાને કરોડો રૂપિયાના બેટીંગ લેવાય ઈ નોંખા. છતાંય સરકાર આ બધું જોયાં કરે? મારે સરકાર ઉપર જ કેસ કરવો છે.”
અમથાલાલને થયું હવે મારે કાંઈક બોલવું જોઈએ.
“બેરાલાલ, એમાં હંધોય વાંક સરકારનો નથી. “એ તો જુગારની જાહેરાતમાં બોલાવેય છે કે ‘ધ્યાનથી રમજો આ બધાની તમને લત લાગી શકે એમ છે.’
ભલે હમજાય નહીં એવી રીતે બોલે છે પણ, બોલે છે તો એકટર કે ક્રિકેટર ને !??”
“અમથાલાલ, સરકારે તમાકુંની પડીકી ઉપર કેન્સરવાળા મોંઢાનો ફોટો મૂકયો. તમાકું ખાવાનું ઘટયું કે વધ્યું?? સરકારે ગુજરાતમાં દારૂબંધી કરી પણ, દારૂ પકડાય છે એનાં કરતાં અનેક ગણો વધારે પીવાતો હશે.
એકબાજુ સરકાર કહે છે કે ડિજિટલ એરેસ્ટ થાવ તો અમને જાણ કરો અને ખુદ સરકાર જ ટી.વી. દ્વારા તમને ડિજિટલ એરેસ્ટ કરી જુગાર રમાડે છે.
હવે તમે જ કહો. આવી નાની નાની ફુદડીનું આવે શું?
અને આપણી આખેઆખી સરકારનાં મંત્રી શું ફુદડી જેવાં છે!???”
