“લે…, આ ખા….” વળી એક ડીસ જ્યોતિ સામે મૂકતા બાએ કહ્યું ઃ “ગરમાગરમ બટેટા પૌઆ બનાવ્યા છે. આ હળવો ખોરાક કહેવાય પેટને સાવ ભૂખ્યું તો ન જ રખાય. પછી, હળદરવાળું દૂધ પણ પી લેજે.”
થોડી શરમ સાથે પણ ન છૂટકે જ્યોતિએ બટેટા પૌઆ ખાવાનું ધીમે ધીમે શરૂ કર્યું. થોડીવાર સાવ ચૂપકિદી રહી. છેવટે જ્યોતિએ બા સામે નજર કરી પૂછયું ઃ “દામલ હજી તૈયાર નથી થયો ?”
“કોણ જાણે તે શું કરતો હશે તેના રૂમમાં પણ હું ગઇ નથી. રાતના તું ઊંઘી ગઇ પછી હું મારા રૂમમાં જતી રહી. ત્યારે દામલ તો બહાર હિંડોળા પર હીંચકતો હતો. કોણ જાણે રાતના તે કયારે સૂતો હશે પણ એની ચિંતા મને નથી. તું પેટ ભરીને ખાઇ લે. એ તૈયાર થઇ જશે એટલે તરત જ રસોડામાં આવશે…” બા ઘણું બોલી અટકયા. પછી એક ડીસમાં થોડા પૌઆ લઇ તેઓ પણ જ્યોતિની સામે ખુરશીમાં બેસી નાસ્તો કરવા લાગ્યાં.”
“તમને કંઇ ખબર છે બા…? દામલે કંઇ વાત કરી ?” નાસ્તો કરતા કરતાં જ્યોતિ બોલી.
“ના…, દામલે કંઇ કીધું નથી. અને રાતના તો તારી તબિયત….”
“આજે બુધવાર છે શનિવારે વહેલી સવારના અમારે સ્કૂલના બાળકોને પ્રવાસે લઇ જવાના છે…”
“દામલને પણ પ્રવાસમાં આવવાનું છે ?”
“હા બા, અમારા બન્ને માટે આ પ્રથમ પ્રવાસ છે. મને તો કંઇ ખબર ન પડે, માત્ર સાથે રહીશ. બધું જ કામ અને બધી જવાબારી તો દામલને જ સંભાળવાની છે. હું તો માત્ર બાળકોનું ધ્યાન રાખીશ…”
“એક જાતા તો સારૂં, પ્રવાસના બહાને તમારે બન્નેને ફરવાનું થશે. ને હવાફેર થતાં તારી તબિયત પણ સારી થઇ જશે…! પ્રવાસમાં કયાં જવાનું છે ?”
“બહું દૂર નથી જવાનું, જૂનાગઢ જવાનું છે.”
“સારૂં, જૂનાગઢ તો લીલુછમ્મ રળિયામણું છે. ભગવાનનું ધામ અને જાત્રાનું સ્થળ છે ત્યાં પવિત્ર દામોકુંડ પણ છે. મજાનું સ્થળ…”
“અમારા આચાર્ય સાહેબે પ્રવાસમાં મારૂં ને દામલનું નામ નોંધ્યુ એટલે જવું જ પડે. હજી બે દિવસની વાર છે ત્યાં સુધીમાં તો મારી તિબયત પણ સારી થઇ જશે એટલે ચિંતા નથી.” જ્યોતિ બોલી.
આમ વાતો ચાલતી હતી ત્યારે જ દામલ રસોડામાં દાખલ થયો. જ્યોતિની બાજુમાં રહેલી ખુરશીમાં તે બેઠો એટલે તરત જ બા બોલ્યા: તેં તો મને પ્રવાસમાં જવાની વાત નથી કરી…”
“એમાં એવું છે ને બા…” દામલે ખુલાસો કરતાં આગળ કહ્યું ઃ “હું તમને રાતના વાત કરવાનો જ હતો. પણ જમવા બેઠા કે તરત જ જ્યોતિની તબિયત બગડી. ઝડપથી જેમ – તેમ ખાધુ એમાં બધુ જ ભુલાઈ ગયું. જુઓ, ત્રણ દિવસમાં જ પ્રવાસ છે. શનિવારે વહેલી સવારે જઇશું ને સોમવારે સાંજના ઘરે પરત આવી જઇશું…” વાત પૂરી કરતાં દામલે નાસ્તો કરવાનું શરૂ કર્યું. વાતો કરતાં કરતા નાસ્તાનું કામ પૂરૂં થયું. દામલ ઊભો થઇ, પાણી પી લઇ રસોડામાંથી બહાર નીકળી સીધો જ હિંડોળા પર ગોઠવાયો. બા રસોડામાં કામમાં મંડાઇ પડયા. જ્યોતિ પણ તેના રૂમ તરફ જવા લાગી ત્યારે દામલે જરા મોટા અવાજે કહ્યું: “જ્યોતિ, તું તૈયાર રહેજે, હું થોડીવારમાં આવુ છું.” આટલું બોલી દામલ ચાલ્યો ગયો. હવે જ્યોતિ તેના રૂમમાં જવાને બદલે પાછી વળી હિંડોળા પર બેસી ગઇ.
જ્યોતિને આમ તો ઘણું સારૂં હતું. આમેય તે ટાઇમમાં થતી ત્યારે ઘણીવાર આવું થઇ જતું. હવે ચિંતા ન હતી. બા પણ બધું કામ પૂરૂં કરી ઓસરીની કોરે જ્યોતિની સામે બેસી ગયા. બેસતાવેંત બોલ્યા ઃ “દામો બહાર ગયો…?”
“હા, થોડીવારમાં આવું છું એમ બોલી બહાર ગયો. એ આવશે પછી નિશાળે જઇશું…” જ્યોતિએ જવાબ આપ્યો.
શાળાએ જવાના સમય પહેલાં દામલ ડેલીમાં દાખલ થતાં જ જ્યોતિ સામે જાતો બોલ્યો:“ચાલ… હવે આપણે નીકળીએ, સમયસર સ્કૂલે પહોંચી જઇએ…”
જ્યોતિ હિંડોળા પરથી ઉભી થઇ. તે તેના રૂમમાં ગઇ અને તરત જ પાછી બહાર આવી. આમ તો તે તૈયાર થઇને જ બેઠી હતી. ઓસરી નીચે ઊતરી ચંપલ પહેરી તે ડેલી તરફ ચાલવા લાગી.
દામલ અને જ્યોતિ સરકારી શાળાના રસ્તે ચાલતાં હતાં. ચાલતાં ચાલતાં જ જ્યોતિએ દામલ સામે એકીટશે જાઇ કહ્યું: “મને શરમ આવે છે.. ”
“કેમ… ? શરમ વળી શેની ?” દામલે પૂછયું
“ જા ને…, આ મારા ચહેરા સામે જરા જા તો ખરો…”
દામલે જ્યોતિના વદન પર એક નજર નાખી. ને પછી મર્માળુ હસ્યો, બોલ્યો: “ચાંદ જેવો સરસ મજાનો રૂપાળો ચહેરો છે તારો, તેમાં એકપણ દાગ મને દેખાતો નથી…”
“બસ…, આવું જ બોલજે હો, તને મારા ગાલ પર કંઇ ન દેખાયું ?”
“મારી નજર જ
આભાર – નિહારીકા રવિયા એવી છે કે, ફક્ત ને ફક્ત તારા ચહેરાના જ દર્શન થાય છે…”
“જા…જા.., આ મારા ગાલ પર નીરખીને જા…” આંગળી ગાલ પર અડકાવી જ્યોતિ બોલી.
આમ થતાં દામલ ક્ષણ ભર માટે જ્યોતિને ઊભી રાખી સાવ નજીક આવી ગાલ પર જોયું એ સાથે તે બોલ્યો: “અરરર…. આ તારા ગલગોટા જેવા ગાલમાં શું થયું ? આવું ને આટલું મોટું લાલ – લાલ જરા ઉપસેલું ચકામું….?”
“શું થયું તે તો મને ખબર નથી સવારે ઊઠી, નાહી લીધા પછી અરીસા સામે ઊભી ત્યારે મારી નજર પડી…”
“આ ચકામું…કેમ થયું હશે ?” દામલે નજર ફેરવી એમ જ બોલી દીધું ત્યારે જ્યોતિ તો એકધારૂં દામલ સામે જ જાઇ રહી હતી, અને ત્યારે દામલ વિચારતો હતો.
ગઇકાલની મધરાત પછી જ્યોતિ તો ઘસઘસાટ ઊંઘતી હતી. ત્યારે અતિ પ્રબળ આવેગમાં આવી જઇ પોતે…. જ્યોતિના લીસા અને લચકદાર ગાલ પર એક ભાવર્યું અતિ દીર્ધ ચુંબન કર્યું હતું, આ તો પ્રબળ અને આક્રમક રીતે કરેલા ચુંબનનું જ નિશાન અંકિત થયેલું છે… શું… એક ચુંબનમાં પણ આટલી બધી તીવ્ર તાકાત હશે કે… છાપ પડી જાય…. ?
ને પછી,(ક્રમશઃ)
