રાત બિલ્લીપગે ચૂપચાપ આગળ વધી રહી હતી અને ત્રણ જણ એકબીજા ઉપર દોષનો ટોપલો ઢોળી રહ્યા હતા. એ હતા દગડુ, એભલ અને તેનો ટકલુ બોસ કાણિયો ! કાણિયાએ દારૂની બોટનો દગડુ તરફ રમરમતો ઘા કર્યો અને ગુસ્સાથી ભભૂકી ઉઠયો. મનમાં ઊગે એવી એક – એકથી ચઢિયાતી ગાળોનો વરસાદ વરસાવી દીધો. ગુસ્સામાંને ગુસ્સામાં બિયરના ટીનના ડબલાનો ઘા કર્યો, પણ સારૂં થયું કે દગડુએ એ ઘા ચૂકાવી દીધો. પોતાના બચાવાં કહ્યું કે “એમાં હું શું કરૂ ? પેલી ફોન ન ઉપાડે એમાં મારો વાંક જ નથી. ફોન કરવાનું તોં તમે એભલને સોંપ્યું છે !”
“તમે બેય જણાં મને હથકડી પહેરાવશો…(ગાળ)…” કાણિયાએ ઊભા થઇને ગુસ્સામાં અને આવેશમાં આવીને એભલના ગાલે એક થપાટ ઝીંકી દીધી: “ તું ગમે એમ કર, પણ મારે કાલ બપોર સુધીમાં બધું જ અપડેટ જાઇએ. અને હા, આ બધું કરવા બપોર સુધીમાં બધુ જ અપડેટ જાઇએ. અને હા, આ બધુ કરવા જતા પોલીસને કે તારી લવરને કે એના યારને કે એની માને કોઈને ખબર પડવી ન જાઇએ. હવે મને તારી લવરના ‘લખ્ખણ” સારા દેખાતા નથી લાગતા અડબંગ ! અને તું એમ માને છે કે એ તને પ્રેમ કરે છે ! એલા, આ લૂંટમારીમાં લવફવની વાતો હોય જ નહીં. તું ગમે એમ કર, પણ તારો ફોન કેમ સ્વિચ્ડ ઓફ થઇ ગયો ? એણે કાર્ડ કયાં ગૂમ કરી દીધું ? એ અત્યારે કયાં છે ? શું કરે છે ? એ બધી તપાસ કર અને જા કાલ સાંજ સુધીમાં તે રિપોર્ટ ન આપ્યો તો હું બીગબોસને રિપોર્ટ કરી દઇશ. પછી તું જાણને બીગબોસ જાણે અને તારો લવફવ એક કોર જ રાખજે.” જવાબમાં એભલે વાતનો જવાબ હળવાશથી રજુ કરતા કહ્યું: “બોસ, એંઠું જૂઠું ખાવામાં મને બિલકુલ રસ નથી અને એવી તો એક કરતા એકવીસ મને મળી રહે એમ છે. એ તો મારી ટાઇમપાસ કેપ્સ્યુલ છે. સમજયા ? બાકી, આવી એંઠી વાનગીને ચાખવાની વાત તો એક કોર રહીં, હું સૂંઘુ પણ નહીં. પણ તમે ચિંતા ન કરો બોસ એણે ભલે આપણા દુશ્મનને યાર માની લીધો હોય અને મોબાઇલ બંધ કરી દીધો હોય બાકી આપણને એને જ ખૂદને કુંડાળામાં સલવાડી દેતા આવડે છે. પોલીસને ખબર પડે તો પણ શું થયું ? પોલીસ સૌથી પહેલા એને જ વાળિયામાં લેશે. આપણો તો અતોપત્તો પણ કયાં છે ? ”
“મૂરખના જામ ! કાણિયાએ તેના જીંથરા જેવા લાંબા વાળ ખેંચીને કહ્યું: “ તને હજી કંઇ ખબર જ નથી પડતી. પોલીસ કયારે ત્રાટકે અને આપણે સૂતા ઝડપાઇ જઇએ એ તું નથી જાણતો.” પછી એક ભૂંડી ભખ ગાળ દઇને બોલ્યો: “ તું તો મરીશ પણ અમનેય મારીશ. બીગબોસને જાણ કરવી પડશે પણ તારૂં નામ આપુ એ પહેલા-” “ નહીં… બોસને મારૂં નામ નહીં આપતા. તેઓ.. મને શૂટ કરી દેશે…” એભલ બે હાથ જાડતો ઘૂંટણિયે પડી ગયો: “ એની કરતા, હું આજે જ તપાસ કરૂં છું કે ચાલી શું રહ્યું છે !!”
“તમે બેય જાવ, અને તપાસ કરો…” કાણિયાએ એ બેયને કાઢી મૂકયા. પેલા ગયા પછી ખિસ્સામાંથી હાથ નાખ્યો. પોતાને ભાગે આવેલી પચ્ચીસ હજારની નોટો બહાર કાઢી પ્રેમથી પંપાળવા લાગ્યો. અર્જુનને ફસાવવાના કાવતરાનો પુરસ્કાર પચ્ચીસ હજાર હતો. અને બોસ કહેતા હતા કે, હજી બે હપ્તા બાકી છે, પણ હમણાં સાઇલન્ટ થઇ જવું પડશે. નહિંતર પોલીસ – ”
—-
ત્યારે ઇન્સ્પેકટર અજયની સામે એકદમ ગરીબડા ચહેરે અર્જુન બેઠો હતો. દત્તા, અર્જુનને સમજાવી ઇન્સ. અજય પાસે લાવ્યો હતો. ઇન્સ. અજયના ઘરે માત્ર ત્રણ જ જણા હતા. જયારે જીમ્મી તે લોકો માટે નાસ્તો અને ચાય-પાણીની વ્યવસ્થા માટે બાઇક લઇને બહાર ગયો હતો. ઇન્સ્પેક્ટરે અર્જુનને વિશ્વાસમાં લેતા કહ્યું: “અજયભાઇ, તમે કોઇપણ ડર રાખ્યા વગર આજદિન સુધી તમારી સાથે બનેલી ઘટનાઓ અક્ષરશઃ મને કહો. તમને ખ્યાલ નથી પણ મને એવો ખ્યાલ આવી રહ્યો છે કે તમે ધીમે ધીમે એક મોટા ષડયંત્રનો શિકાર બની રહ્યા છો. અને આ ષડયંત્રમાં તમે શું ગુમાવી રહ્યા છો એ અમે નથી જાણતા પણ અમે અનુભવી રહ્યા છીએ કે તમે ધીમે ધીમે કોઇ કુંડાળામાં આવી રહ્યા છો પણ તમે ચિંતા ન કરો. પોલીસ ખાતુ તમારી સાથે જ છે. તમે વિગતે વાત કરો તો આનો કોઇ નિવેડો આવી શકે. તમે વારંવાર ઘરથી જતા રહો, તમારા ઘરમાંથી ઘરેણાની ચોરી થઇ જાય, તમોને આખી રાતભર ગોંધી રાખે એ માણસો ભવિષ્યમાં તમને ખૂબ મોટું નુકસાન કરી શકે એમ છે. તમે બિન્દાસ્ત મને કહો. તમે ડરો નહીં…પ્લીઝ…”
“પણ…. પણ…. ચોવીસ કલાક તો તમે…” વાક્યને અધૂરૂં રાખતા અર્જુન ફફડી ઉઠ્યો: “એ લોકોએ મારી બહેનને પણ ભવિષ્યમાં..” એ ફફડી ઉઠ્યો: “ના સર, હવે હું જ એમને ના પાડી આવ્યો છું કે જે થવાનું હોય એ થાય પણ હવે તો
આભાર – નિહારીકા રવિયા પૈસા નહીં જ આપું….” અને તેની વાતથી ચમકી ઉઠેલા ઇન્સ. અજયે હવામાં ગોળીબાર કર્યો: લોજિક લગાવી પૂછયું: “કેટલા દસ લાખ આપ્યા કે વધારે ?”
અને તેના જવાબથી અર્જુન ઊભો થઇ ગયો: “સાહેબ, તમને કેમ ખબર ? તમે જાણો છો ? હા, સાહેબ, હું દસ લાખ હારી બેઠો છું. હવે મારે મારી અનિતાની કે મારા પરિવારની જિંદગી નથી હારવી…” તે બે હાથ જાડી બોલ્યો: “મને ફસાવી દીધો છે..”
“વીડિયો વાયરલ કરવાના ચક્કરમાં ?” ઇન્સ. અજયે બીજું તીર પણ હવામાં જ છોડયું ઃ “તમારો અને રવિનાનો વીડિયો ઉતારી લીધો છે કે એમણે ?” જવાબમાં અર્જુન તો ફાટી આંખે તાકી જ રહ્યો એની જીભે લોચા વળવા માંડયા: “સાહેબ તમે ?” “હું કશું જ જાણતો નથી અને છતાં જાણી ચૂક્યો છું કે તમે…” ઇન્સ. અજ્ય ઊભા થઇને અર્જુન પાસે આવ્યા અને ઊભા થઇ ગયેલા અર્જુન પાસે આવી કહ્યું, “અમારી પાસે સિકસ્થ સેન્સ હોય, લોજિક હોય. અમારૂ માઇન્ડ જે રીતે વિચારી શકતું હોય એવું તમે વિચારી પણ ન શકો. અમે ઘટનાનો સામો છેડો પકડી લઇએ અને એમાંથી અમને થોડુંક તથ્ય મળે. જે રીતે મેં તર્ક કરીને તમારી પાસેથી મેળવ્યું અને હવે હું તમારી સલામતી વિચારૂં છું. તમારો સહકાર ઝંખુ છું. જા તમે સહકાર આપશો તો આ બાબતમાં આગળ વધી શકાશે બાકી, હજી તમારે વધારે ખુવાર થવું હોય તો મને વાંધો નથી પણ એક વાત યાદ રાખજા કે જા તમે મને સહકાર નથી આપી શકતા એનો અર્થ હવે તમારી સલામતીની જવાબદારી મારી બનતી નથી. પણ, તમારા પિતાજી મને એકવાર તમારૂં ધ્યાન રાખવાનું કહીને ગયા છે અને દત્તા સાહેબ પણ તમારી કથળતી જતી માનસિક પરિસ્થિતિને લીધે ખૂબ પરેશાન છે અને તમારા બા ! તમે જુઓ તો ખરા, કે તમારી ખામોશી કેટલાને દઝાડી રહી છે !!
જવાબમાં અર્જુન ટેબલ ઉપર માથું ઢાળીને રડી પડયો. ઇન્સ. અજયે તેને ખાલી થવા દીધો અને પછી, અર્જુનની જીભ ખૂલી એ સાથે જ, ઇન્સ. અજય, દત્તા આશ્ચર્ય ઘાતમાં ડૂબતા ગયા. પૂરેપૂરી વાત સાંભળી ઇન્સ. અજયે એક માસ્ટર પ્લાન બનાવ્યો. આ વાત કોઇ પણને ન કહેવા અજયે દત્તાને અને અર્જુનને કડક સૂચના આપી. દત્તાએ હૈયાધારણ આપી કે આ વાત માત્ર ચાર જણા જ જાણતા હશે: અર્જુન, બીજું પોતે ત્રીજું ઇન્સ. અજય અને ચોથું જણ જીમ્મી ! જીમ્મી ઇન્સ. અજયનો જમણો હાથ બની આ ઘટના પાછળના માસ્ટર માઇન્ડને શોધવા બેતાબ હતો અને પોતાની પ્રિય સખી અનિતાના પરિવાર ઉપર પડી રહેલી આપત્તિને દૂર કરવા પ્રયત્ન કરતો હતો. પેલા બન્ને ગયા પછી ઇન્સ. અજયે નકશો કાઢયો. ગામથી પસાર થતી રેલવે લાઇન બેથી ત્રણ કલાકના અંતરે કયાં કયાં સ્ટેશનેથી પસાર થાય છે તે તપાસવા માંડયુ કે જીમ્મીએ પૂછયું: “સર, આ ઘટનાને રેલવે ટ્રેક સાથે કે રેલવે લાઇન સાથે શું સંબંધ છે ?”
જવાબમાં, ઇન્સ. અજયે હસીને જીમ્મીનો બરડો ઠપકાર્યો: “જીમ્મી, ગુડ કવેશ્વન. પણ તને ખ્યાલ રહ્યો હોય કે ન રહ્યો હોય પણ અર્જુનનું જયારે આંખે પાટા બાંધીને અપહરણ કરવામાં આવ્યું અને તેને જે જગ્યાએ લઇ ગયા, ત્યાં ટ્રેન આવતી જતી હોય એવા પ્લેસ ઉપર લઇ ગયા હતા. અર્જુને આપણને કહ્યું કે તે જગ્યા રેલવે ટ્રેકની બાજુમાં જ હતી, જયાં ટ્રેનનો ધડધડાટ અવાજ આવી રહ્યો હતો એટલે આપણે એ ટ્રેક શોધવો પડશે કે એ પ્લેસ આખરે છે કયાં ? એ પશ્ચિમમાં પણ હોય, અને ઉત્તરમાં પણ હોય. પણ તું અને જીગર કાલે સવારમાં સાબદા થઇને જુદા જુદા ટ્રેક પર નીકળી પડો, અને મને તપાસ કરીને કહો કે, બે કલાક પછીના ડેસ્ટીનેશનમાં આ સ્થળ આવેલુ છે.” “યાદ રહે, એ સ્થળ ડુંગરમાળા કે પહાડોના ઢાળઢોળાવથી ઘેરાયેલું હશે કારણ કે અર્જુનને બેથી ત્રણ કલાકની મુસાફરી પછી, એવી જગ્યાએ લઇ જવામાં આવતો હતો કે જે રસ્તો ઢાળઢોળાવ વાળો હતો…!” “ઓહ, માય ગોડ, ઇટ્સ અ શાર્પ લોજીક…” જીમ્મીએ ચપટી વગાડી: “અમે કાલે જ નીકળીએ, પણ એ પહેલા તમે પેલા લેબોરેટરીવાળાની રિમાન્ડ તો લઇ લ્યો કે આખીર માંઝરા કયા હૈ ? ”
“મને ધ્યાનમાં જ છે. પણ તમે બન્ને મિત્રો કાલે આટલું પતાવો.” બીજે દિવસે ઇન્સ. અજયે લેબોરેટરીવાળાને વર્દીની સ્હેજ મજા ચખાડી કે લેબોરેટરીવાળો પોપટની જેમ પટપટ બોલવા લાગ્યો. (ક્રમશઃ)
